Żebrak

W okresie paryskim swojej twórczości Leopold Gottlieb wielokrotnie obrazował historie zaczerpnięte z Nowego Testamentu. Uniwersalizował ich przekaz, umieszczając sceny we współczesnym sztafażu. Jednym z takich obrazów jest Żebrak. Przedstawia on męską postać opartą o kule inwalidzkie, czekającą w upalnym słońcu, z wyciągniętą ręką, na drobny datek. Towarzyszy jej wychudzony, kudłaty pies siedzący na pierwszym planie, w prawym dolnym rogu obrazu. Umieszczając zwierzę w tym miejscu, artysta świetnie zrównoważył zakomponowaną po przekątnych scenę. Dzięki temu obraz tchnie spokojem i harmonią. Gottlieb wspaniale wykorzystał kontrast ciepłych barw ścian i murów ze szmaragdową zielenią nieba i błękitnymi akcentami, które odnajdujemy wokół tytułowej postaci i w zacienionych partiach jej ubioru, aby oddać temperaturę upalnego dnia i podkreślić trudny los żebraka i jego towarzysza.

Olej podejmuje dramatyczny i ważny społecznie po I wojnie światowej temat, ale poprzez swoje wyrafinowanie kolorystyczne i uproszczone, lekko geometryzujące formy postaci i jej otoczenia, trudno nie dostrzec w nim najbardziej ówcześnie aktualnych tendencji malarskich. Praca ta wpisuje się w tworzoną w Paryżu sztukę światową lat dwudziestych i znakomicie z nią koresponduje. Podobne rozwiązania plastyczne pojawiły się w Polsce dopiero wiele lat później, między innymi w twórczości Tymona Niesiołowskiego.