Wieczerza Pańska

Namalowany w 1910 roku obraz Wieczerza Pańska eksponowany był w tym samym roku na paryskim Salonie Jesiennym, a dwa lata później na wystawie Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych we Lwowie. Zyskał on wnikliwe interpretacje ze strony ówczesnej krytyki artystycznej, wskazujące na zainteresowania Gottlieba sztuką chrześcijańską okresu renesansu oraz techniką tempery. Nie obyło się jednak bez uwag krytycznych – zwłaszcza ze strony środowisk żydowskich, które miały do artysty żal o to, że podejmuje „obce” tematy i nie idzie w ślady swego brata – Maurycego. W rzeczywistości Maurycy Gottlieb również znany był z oryginalnego podejścia do ukazywania Chrystusa jako postaci uniwersalnej – reformatora, a także pośrednika pomiędzy światem chrześcijańskim i żydowskim.

Wbrew zarzutom, interpretacja jednego z najbardziej popularnych chrystologicznych motywów ikonograficznych pędzla Leopolda Gottlieba również daleka jest od klasycznych ujęć tego tematu. Oprócz kompozycji nawiązującej do m.in. Ostatniej Wieczerzy Leonarda da Vinci, a także kolorystyki wywodzącej się z chrześcijańskiej symboliki, zgodnie z którą postać Chrystusa wyróżniona jest kolorem czerwonym – symbolem męczeństwa, obraz Gottlieba jest bardziej wyrazem nastrojów ukazanych na nim osób, niż obrazem religijnym. Spowija go atmosfera oniryzmu – wszystkie postaci mają zamknięte oczy, są jakby pogrążone w sennym marzeniu, a może uległe zmęczeniu. Wśród nich – pies, który na obrazach Gottlieba jest często symbolem ubóstwa i bezdomności. Siedzący pośrodku stołu pomiędzy dwiema kobietami Chrystus poddaje się spowijającej całe przedstawienie fali melancholii, zwłaszcza że jego, zaznaczony jedynie cienką, rozpływającą się w tle poświatą, nimb, jest ledwo widoczny. Obraz charakteryzuje statyczność i zaduma, wzmocniona przez ukazany w tle miejski, opustoszały krajobraz.